دلتنگی

دلتنگی که شاخ و دم نداره .. دلتنگم ..

برای خونه مایی که گیگیلی توش آتیش به پا می­کرد.. برای بستنی های سروناز که همیشه به راه بود .. برای حرف های کمی تا قسمتی فلسفی آق رضا .. برای پرت و پلاهای پر مغز یوسف .. برای مرجان همیشه شیطون .. برای مدیریت ایرانی آقا موشه .. برای هر صد سال از غار بیرون اومدن امین.. برای روزبه همیشه عاشق .. برای سلی.. برای بنفشه ... برای نیلوووو .. برای همه شیطنت هایی که بوی صفا و صمیمیت میداد.. برای تمام کل کل هایی که نمک خونه ما بود ..

دلتنگم ... حتی برای عمه حیتای مهربون اون روزها ...

کاش میشد حس های خوب رو همیشه زنده نگه داشت، کاش میشد!

پ.ن1: دلم نمی­خواست حرف های غم انگیز بزنم در آستانه یک آغاز اما هرچی می گفتم غیر از اینا، حرف دل نبود!

پ.ن2: دلم میخواد که بگم بیاین تا جایی که دسترسی داریم بچه ها رو خبر کنیم اما راستش دیگه حتی نمیدونم که زنده کردن دوباره اینجا، به این شکل کار درستیه یا نه. همه خوبیش به اینه که بچه ­ها با پای دل بیان نه به زور اصرار و پیگیری.