سلام خدمت تمام دوستان عزیز .
یه تازه وارد به جمعتون اضافه شد.تازه واردی که دلش می خواد تو جمع شاد و دوست داشنی شما عزیزان لحظات زیبایی رو تجربه کنه.البته اگه شما دوستان مایل به پذیرفتنش باشید.هر چند که میدونم بزرگوارتر از این حرفها هستید.
نه شخصیت شاعرگونه دارم مثل ندای عزیز نه آنقدر شوخ مثل موشی و یوسف نه زیاد صحبت می کنم مثل کی؟حالا میگیم مرجان .البته شعر و ادبیات و دوست و دارم شعر خوندنو دوست دارم بجاش شوخی میکنم و سعی میکنم درست صحبت کنم.البته بگمونم اگه آب ببینم شناگر ماهری باشم....
بعضی از شما دوستانو از قبل میشناسم وقرار با تعدادی بیشتری آشنا شم.تا حدی از شما میدونم.
مثلا میدونم که موشی بچه اصفهونه با لهجه غلیظ اصفهونی
یوسف بچه مشهد و روانشناسی می خونه که خیلی شیطونه
آق رضا مشتاق بچه تهرانه و گویا هم سن و سال خودمه
و حتی می دونم که سلی داره خودشو واسه کنکور آماده میکنه و حقوق دوست داره(والا حقیقتا منم حقوق دوست دارم بخصوص وقتی مزایاش زیاد باشه)
ومونا هم دلش پزشکی میخواد وواسه کنکور اماده میشه.
تو این جمع دوست داشتنی بتفشه خانم خبرنگار و لیلا خانم هم دبیر شیمیه و اینکه گیلاس و سحر وسارا زیاد سر به سر موشی میزارن.
اهل شهر ساحلی تنکابن(شهسوار)هستم.از بچگی تو همین شهر بزرگ شدم و همین جا درس خوندم.فارغ التحصیل دانشگاه صنعتی امیر کبیر و در حال حاضر در شرکت کشتیرانی مشغول کار هستم.
بنا به شغلم دائم در سفرم.به کشورهای مختلفی سفر میکنم متناسب با اون کشور با فرهنگها و آداب و رسومشون آشنامیشم.
این سفرام از من شخصیتی ساخته که بی گدار به آب نزنم .یه جورایی تجربه چندین سال رو تو یه مدت کوتاه بدست آوردم که تو زندگیم بسیار کمک حالم بودن .سفرام پر از خاطرست .خاطراتی جورواجور.زیبا دلنشین و گاهی غمگین.حتی گاهی ترسناک زمانی رو که گزارش آب و هوا به کشتی میرسه که میگه طوفانی با سرعت 250 کیلومتر به سمت ما در حرکته.وباید جهت کشتی رو عوض کرد و دست دعا به آسمون گرفت که به طوفان برخورد نکنیم.
ثبت این خاطرات برای من زیباست.همیشه سعی میکردم یه جورایی خاطراتمو از این کشورا بنویسم ولی هر بار به دلایل مختلف این کار نمی کردم تا اینکه با آشنایی وب لاگ مرجان که اون موقع یه جور دیگه می نوشت منم به این کار تشویق شدم.دیدم هر چند کوتاه ولی می تونم گوشه ای از سفرامو نشون بدم.و حالا که در خدمت شما هستم.
زندگی را برای زندگی کرن دوست دارم مگر زندگی چیست؟مگر زندگی با زندگی چه فرقی دارد؟چگونه باید زیست؟چه باید کرد؟آیا این زندگی تنها گذر زمان است؟معنای زندگی واقعی چیست؟
میدانیم زندگی کوتاست.پس چرا از این زندگی لذت نبریم؟چرا افسوس بخوریم؟چراپشیمان انجام کارهای خود باشیم؟
پس من چگونه میتوانم لذت ببرم؟؟
آیا میشود قلبی را برای شکستن انتخاب نکرد؟
آیا میشود همه را دوست بداریم در حالیکه توقعی از یکدیگر نداریم و یکدیگر را کامل درک میکنیم؟
آیا میشود روزی فقیری خواب یک تکه نان تازه را نبیند؟آیا میشود کودکی حسرت دوچرخه نداشته را نخورد؟
آری .درک تمام اینها زندگی را زیبا خواهد کرد.خدایا من نیز از تو زندگی زیبا میخواهم.زندگی که در آن بهانه ای برای آزردن دلهای زخم خورده وجود ندارد.
خدایا این قدرت رو به همه ما بده تا بتونیم زندگیه زیبا رو درک کنیم.
خاطره ای از یکی دوستام:
یادمه یه روز یکی از دوستام داشت تعریف میکرد که داشتن ازاروپا به سمت ایران حرکت می کردن.هنوز وارد آبهای خلیج فارس نشده بودن.که یه ناو آمریکایی ازشون مشخصاتی مثل نوع بار تعداد پرسنل از کجا اومدین و به کجا میرین پرسید.افسر کشتی همه سوالها رو جواب داد و گفت تا ساعاتی دیگه وارد خلیج فارس میشیم وبه سمت ایران حرکت میکنیم.که ناگهان با واکنش سریع ناو آمریکایی مواجه شدن.که اسم خلیج فارس رو درست بگو.بگو خلیج نه خلیج فارس.به خاطر تعصب و پافشاری افسر ایرانی به تکرار خلیج فارس کار بیخ پیدا کرد.تا جایی که اونها کشتی رو تهدید کردن و دستور توقف کشتی رو دادن و گفتن بیش از این جلو نرید.فرمانده کشتی ایرانی تا جایی که میتونست با اونا صحبت کرد که ما یک کشتی تجاری هستیم و هیچ کار غیر تچاری نداریم.و این کار شما خلاف مقررات بین المللی هست.تو همین حرفا بودن که گویا گارد ساحلی ایران در حال شنیدن گفتگوهای اینها بود.واقعا شرم دارم بگم ولی گارد ساحلی ایران رو به فرمانده ایرانی گفت دنبال دردسر میگردی؟اونها کشتی رو هدف گرفتن هر چی میگن گوش کن.که با این حرف اونها کشتی ایرانی مجبور به گفتن کلمه مجعول گلف شد تا بتونه به راه خودش ادامه بده.
بله.مسئولین ما خوب میدونن که چطوری مملکت داری کنن.دیروز یکی تو روزنامه نوشته بود چند وقتیه اخبار هواشناسی ایران هنگام گزارش آب و هوا نامی از جزایر سه گانه ایرانی نمی برن.گویا در حال اماده کردن ذهن مردم برای فراموش کردن این جزایر هستند.هوز از صحت این موضوع مطمئن نیستم ولی اگه چنین باشه جای بسی تاسفه چی بودیم به کجا کشیده شدیم.
*******************************************
موقع نوشتن نمی دونم چرا یهو یاد یه سریال تلویزیونی افتادم که اون موقع که بچه بودم پخش میشد بنام بادبانهای برافراشته.یه شخصیت تواین فیلم بود به اسم ایزما.چقدر من از این شخصیت خوشم میامد.هیچ وقت فکرش نمی کردم که یه روزی همکار" ایزما" بشم.
***********************
من لینک عکسامو میزارم اینجا.خوشحال میشم و استقبال میکنم از از تبادل لینک.ما خودمون میتونیم یک مجموعه بزرگ عکس داشته باشیم البته اگه شما دوست داشته باشین.یا شایدم هم شما یه همچین مجموعه ای دارید من نمیدونم که اگه اینطور هست به منم بگید.خانم شهرزاد خانم دیگه نمی تونی بگی اینا رو نمی شه دید.
http://picasaweb.google.com/adel58gh
به سخن از آلبرت انیشتن که میگه:
عشق مثل یه ساعت شنی میمونه.همزمان که دلت رو پر میکنه عقلت رو خالی میکنه.
و در پایان چه خوش گفت حافظ
دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم
نیست در کس کرم و وقت طرب می گذرد چاره آن است که سجاده به می بفروشیم
خوش هواییست فرحبخش خدایا بفرست نازنینی که به رویش می گلگون نوشیم
ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم
گل به جوش آمد و از می نزدیمش آبی لا جرم ز آتش حرمان و هوس می جوشیم
می کشیم از قدح لاله شرابی موهوم چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم
حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما بلبلانیم که در موسم گل خاموشیم