کاملا انحصاری!!!

ژاپن و  گیلاس:

۱- حدود چهارصد سال قبل در ژاپن برای پسر و دختری جوان اتفاقی رخ داد. اتفاقی که بعد ها موجب پیدایش مراسمی ویژه شد. دختر و پسری جوان که عاشقانه یکدیگر را دوست داشتند بعد از سختی های بسیار و درست زمانی که به یکدیگر رسیده بودند دچار مشکلی غم انگیز شدند. پسر بنا به مقتضیات نظام حاکم در ژاپن بایستی به جنگ می رفت. بعد از رفتن پسر به نبرد، دختر هر روز به بالای تپه ای که محل قرارشان بود می رفت اما بعد از چند ماه خبری از پسر جوان نشد. دختر بر روی تپه درخت گیلاس کوچکی کاشت و هر روز به درخت نگاه می کرد. این درخت برای او سمبل عشق و علاقه بود. او امیدوار بود روزی با پسر جوان زیر درخت گیلاس بنشینند. سالها به سرعت و گاهی برخلاف میل ما می گذرند. دختر سال ها زیر درخت گیلاس می نشست و از درخت مراقبت می کرد تا اینکه مُرد و در زیر همان درخت دفن شد. امروز بعد از چهارصد سال نهال گیلاس کوچک میلیون ها شکوفه می دهد و هر سال هزاران توریست از سراسر دنیا به زیر درخت گیلاس می آیند و در سکوت به صلح و عشق می اندیشند، به دنیایی که به جای بمب های چند تنی بر روی سرشان شکوفه های گیلاس بریزد.

 2- در میان اقوام و ملل کهن، همواره احترام و ارزش ویژه ای برای طبیعت وجود داشته است. این احترام چه در قالب توتم ( حیوان یا گیاه مقدس قوم) که حفظ حیات قبیله در گرو حفظ او بوده، چه در قالب آنیمیسم( زنده دانستن همه ی اشیا) فیتیشیزم( تقدس رازآمیز قائل شدن برای اشیا) و سایر صور قابل بازخوانی و تحلیل است. در بین آیین های اقوام کهن باید جایگاهی ویژه برای درختان قائل شد. درخت درواقع کهن الگوی ایستادگی و ستون عالم است و همچون کوه نماد تجلی خداوند و رابطی است میان انسان و الوهیت. از این رو داستان جک و لوبیای سحرآمیز نماد عروج به دنیای ناشناخته ایزدی است. پرستش درخت در قالب توتم یا به عنوان روحی اعلی یکی از آیین های مهم در سنت های کهن است.

 ۳- رولن بارت در مقدمه ی کتاب امپراتوری نشانه ها می پرسد: چرا ژاپن؟ و در پاسخ خود می گوید: زیرا از میان همه سرزمین هایی که شناخته ام، ژاپن تنها جایی است که تاثیر نشانه هایش بیشترین نزدیکی را با باورها و رویاهایم داشته است... در بین درختان ژاپنی ها از قدیم احترام و علاقه ای خاص به گیلاس داشته و دارند. اما چرا ژاپنی ها برای گیلاس احترام و ارزش خاصی قائلند. در واقع آنها مراسمی دارند به نام آیین « هانامی » که طی این مراسم در نوعی مراقبه به درخت گیلاس و شکوفه هایش می نگرند. نام شکوفه های گیلاس ساکورا است. شکوفه های گیلاس در واقع سمبل زیبایی و کوتاهی عمرند. درخت گیلاس ژاپنی درختی کوچک است و ژاپنی ها این درخت را نه بخاطر میوه اش بلکه به خاطر شکوفه اش دوست دارند.

در طی تاریخ این سرزمین همواره دست خوش جنگ و زلزله و سیل و امواج اقیانوس و توفان و آتشفشنا بوده است. در واقع چه چیز می تواند بازگو کننده ی کوتاهی و زیبایی و شکوه زندگی ژاپنی باشد بهتر از شکوفه های گیلاس... در سکوت و آرامش ژاپنی (سابی) نوعی مرگ نهفته است. مرگی که در شکوفه باران با شکوه بهاری وقتی شکوفه های گیلاس خود را در دستان باد رها می کنند به سخن می آید.ژاپنی ها همواره در پی زیبایی و شکوه هستند و به نوعی در جهت هماهنگ شدن با زندگی و طبیعت حرکت می کنند.شاید از همین جا باشد که زندگی شعر سومی می شود که ریووهو هایکوسرای فقید سروده بود: ماه و شکوفه های گیلاس اکنون می دانم در این جهان که شعر سوم کجاست...

و اما آخر ماجرا:

غول چراغ جادو به اربابش می گوید: شنیدم که می گویی چرا آرزوهایم برآورده نمی شود؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت که مشکل اصلی در نوع و کیفیت طلب شماست و می توان برای آن ۲ دلیل بیان کرد: یکی این که طلب از شدت و قوت کافی برخوردار نبوده است. زیرا اگر بذر طلب در اعماق دل کاشته شود، ریشه های آن مورد پذیرش ضمیر ناخودآگاه قرار گرفته و حتما روزی به بار خواهد نشست. اگر شما خواستار چیزی بودید که نتوانستید به آن دست یابید علتش این است که خواسته و آرزوی شما در دشتزار ذهنتان با اراده قوی لانه نکرده است. هنگامی که طلبی این حالت را داشته باشد مجموعه قوای عقلی و ذهنی در پرورش آن مشارکت نمی کند و با تند بادی از سرزمین درون به بیرون رانده خواهد شد.

دلیل دوم به ثمر نرسیدن خواسته ها، آرزو ها و شکست های پی در پی در مسیر زندگانی است که به طور همزمان آرزوهای زیادی را در خود پرورش می دهدو چون تعداد خواسته ها در شاخه های مختلف می باشد غالبا در دستیابی به آن ها ناکام می مانید. برای اینکه بتوانیم نیت های درونی خود را تحقق بخشیم باید آن ها را الویت بندی کنیم و بر حسب علاقه در راه رسیدن به آنها تمامی سعی و تلاش خود را به کار گیریم. طبق قانون اثر مسلط بر آرزوها، تنها آن نیازی که از همه قوی تر باشد تحقق پیدا می کند. خواسته هایی که از روی هوا و هوس زود گذر باشد برآورده نخواهد شد. زیرا به طور واقعی و عمیق در ضمیر ناخودآگاه جای نگرفته است. ارباب من ، آرزوی خویش را آنقدر تکرار کن تا در نهانخانه دل جای گیرد. آن گاه که به خیر تو باشد حتما به ثمر خواهد رسید.

دست از طلب ندارم تا کام دل برآرم             یا جان دهم به جانان یا جان ز تن برآرم

پ.ن: اون مطلب اول رو چند ماه پیش از توی یه سایتی درآوردم  که الان هرچی دنبال منبع گشتم پیدا نکردم. اگه پیدا کردم میذارم اینجا!!!